Cow (2022)

Melk, vlees en leer; dat is de essentie van een koe. Of is een koe meer dan dat? Wie weet wat zo’n dier doet, meemaakt, voelt en denkt? Andrea Arnold volgt in ‘Cow’ het leven van één koe.

De Engelse filmmaakster Andrea Arnold startte haar carrière uitstekend met een Oscar in 2005 voor haar korte film ‘Wasp’. Daarna volgde een lange, lange lijst met filmprijzen, waaronder drie keer de Juryprijs in Cannes, voor achtereenvolgens haar speelfilms ‘Red road’, ‘Fish tank’ en ‘American honey’. Enkele maanden na de release van Viktor Kossakovsky’s documentaire ‘Gunda’, over het leven van een varken, verschijnt nu Arnolds eerste documentaire ‘Cow’. Arnold liet weten dat ze opgroeide met allerlei dieren om zich heen en zich verbonden voelt met de natuur en de dierenwereld. Haar film die het leven van een melkkoe van begin tot eind vastlegt is niet in eerste instantie bedoeld om meelij op te wekken, maar is volgens Arnold “een poging om stil te staan bij koeien”.

Veel close-ups
Centraal staat melkkoe Luma. Zij wordt geboren als kalfje, maar is binnen de kortste keren zelf kunstmatig bezwangerd om de melkproductie op gang te brengen. Haar kalfje wordt vrijwel direct na de geboorte bij haar weggehaald. Luma’s melk is namelijk niet bestemd voor kalfjes, maar voor mensen. Dit proces herhaalt zich jaarlijks, zodat Luma melk kan blijven geven. De camera toont Luma van zeer nabij, met close-ups van vochtige ogen, een zwiepende staart en volle uiers. De film toont de schoonheid van Luma’s leven, maar ook de ellende. Het resultaat is een levensecht portret van een melkkoe. Voor de een ontroerend of ontluisterend, voor de ander wellicht wat saai en repetitief. Hoe dan ook, het boegeroep komt dit keer niet vanuit het publiek.