Arcadian (2024)

Luiken voor de ramen, want in de postapocalyptische wereld van ‘Arcadian’ regeren gevaarlijke wezens de nacht. De beelden zijn soms wel erg donker, maar het resultaat is toch een effectieve horrorfilm met bijzonder originele monsters en aansprekende personages.

Nicolas Cage maakt aan de lopende band films. In 2023 waren dat er zes en dit jaar staat zijn teller ook al op drie stuks. Toch vond de acteur nog tijd om als
voorbereiding op ‘Arcadian’ met zijn gezin drie maanden in afzondering te leven. Hij speelt de rol van Paul, vader van een vijftienjarige tweeling. Na een wereldwijde ramp die de mensheid heeft gedecimeerd zijn ze in een afgelegen boerderij gaan wonen. Overdag zijn de drie veilig, maar ‘s avonds checken ze hun verstevigde deuren en schuiven ze luiken voor de ramen omdat er in het duister wezens ronddolen met weinig goeds in de zin. Als een van de zonen te laat terugkomt van een afspraak kilometers verderop, moet vader Paul toch in het donker naar buiten…

Goofy?
Qua verhaal is ‘Arcadian’ heel eenvoudig en de plot past makkelijk op een bierviltje, maar is wel effectief. In enkele korte scènes leren we de bezorgde vader en zijn zonen kennen waardoor we om ze gaan geven en we de monsters hun hapje misgunnen. Bovendien zijn de wezens heel creatief vormgegeven. De regisseur vertelde dat het basisidee Disney-figuur Goofy was, maar ze doen eerder aan een soort harige hagedissen met uitschuifbare tentakels denken. Als we ze tenminste goed hebben gezien, want de wezens komen pas laat in beeld en dan alleen in het donker en met snelle, gejaagde beelden. Geen probleem, want dat maakt ze extra raadselachtig en eng.